1ste Uitdaging: Colored Only
Hallo iedereen, hier is mijn verslag over de tentoonstelling die ik heb bezocht voor het vak esthetica!
Ik heb een solo fototentoonstelling bezocht die gemaakt
is door Hélène Jayet te BOZAR EXP Brussel genaamd Colored Only.
De eerste foto die we kunnen zien is een man
met een zonnebril, hij is ook de enigste man die een zonnebril draagt. De man
kijkt ons uitdagend aan, hij trekt ons aan om verder te gaan kijken en naar de
andere foto’s te gaan zien. We worden erdoor nieuwsgierig.
De tentoonstelling was binnen in een galerij.
De muren waren wit en er waren geen voorwerpen uit de omgeving die de aandacht
trokken. Het was dan ook de bedoeling om al je aandacht op de foto’s zelf te
focussen en niet afgeleid te worden.
De foto’s zijn met een zeer goed fototoestel
getrokken omdat ze heel scherp zijn en je veel details kan zien, ook is er geen
speciale make-up opgedaan voor de modellen. Wat erop wijst dat Hélène Jayet het
zo natuurlijk mogelijk wil doen lijken.
Er is een goede lichtinval waardoor we de
gezichten van de mensen in de spotlight zijn en waardoor ze dus extra opvallen.
De schaduwen zijn niet weg gewerkt met photoshop wat er nogmaals op wijst dat
Hélène Jayet de foto’s zo natuurlijk mogelijk wou doen lijken.
Het camera standpunt is frontaal of gericht op
een van de zijkanten van het gezicht van de persoon, dit zorgt ervoor dat we
het haarkapsel beter kunnen bekijken, hier gaat de tentoonstelling principaal
over.
De foto’s zijn heel traditioneel, elke foto is
telkens van de schouders en het gezicht. Al de foto’s vormen één duidelijk geheel
omdat ze allemaal hetzelfde zijn buiten de modellen.
De kunstenaar wordt weerspiegelt in het geheel
van haar werken, een vrouw die gepassioneerd is in kapsels en de
persoonlijkheden en gevoelens die de mensen weergeven zijn duidelijk te zien in
haar foto’s. Er zitten zeer veel emoties in al de foto’s, hierdoor kunnen we de
persoonlijkheid van die persoon voor een stukje zien en voelen hoe die mens
zich voelt.
Als we dieper gaan kijken naar de emoties die
de mensen tonen, dan kunnen we hun persoonlijkheid zien en weten hoe ze zich
voelen. Hierdoor gaan we verschillende culturen beter verstaan en krijgen we er
een nieuwe kijk op. Al de mensen tonen verschillende emoties waardoor we
sommige kunnen onderscheiden van anderen, de mensen die verlegen zijn, de
mensen die fier zijn, de mensen die blij zijn, enzovoort.
De betekenis is gedeeltelijk om te shockeren,
maar ook om ons kennis te doen maken met andere culturen en er meer over te weten
te komen. Vooral de naam van de tentoonstelling is bedoelt om te shockeren,
‘Colored Only’. Omdat er vroeger zeer veel racisme was en dan waren er sommige
plekken waar enkel blanken mochten komen en geen ‘gekleurden’. Deze naam zet te
wereld op zijn kop.
Als we naar de werken zelf kijken dan zien we
veel emoties en voelen we zelf ook die emotie in ons opkomen, we leven mee met
die persoon en met die zijn of haar leven. Bij sommigen worden we er blij van
en bij sommigen droevig.
Ik ben er naar toe gegaan met mijn tante Inge.
Het is ook deze tante die mij heeft voorgesteld om naar deze tentoonstelling te
gaan. Mijn tante houdt zich zeer veel bezig met kunst en alles dat daarmee
heeft te maken, ze kon me dus veel helpen en leren bij deze tentoonstelling.
Vooraf had ik er niet veel over opgezocht omdat
ik mezelf wilde laten verassen. Daardoor verwachte ik niet veel, omdat ik wist dat als ik
teveel ging verwachten dat ik dan teleurgesteld ging zijn. Maar dit was hier
zeker niet het geval ik heb echt van de tentoonstelling genoten. De
tentoonstelling zelf was zeer rustig en er was bijna niemand aanwezig in de
gangen waar de werken werden tentoongesteld, buiten een paar kinderen die aan
buitenschoolse lessen Frans deden. Dit gaf ons de gelegenheid om elke foto
rustig te bekijken en goed op te nemen. Ook was er geen inkom te betalen of een
rij om binnen te komen daardoor waren we op ons gemak en konden we heel de galerij
rustig bekijken zolang als we wilden.
Mijn eerste reactie van de tentoonstelling was
dat de foto’s allemaal zeer banaal waren. Het concept van ‘Colored Only’ is dat
we zien hoe de haarkapsels in Afrikaanse landen eruit zien en dat we hun
cultuur beter leren kennen. Maar de kapsels die ik zag leken me helemaal niet
zo speciaal, dit komt misschien ook doordat er tegenwoordig meer en meer
nationaliteiten verspreid geraken onder elkaar en dat er daardoor meer
Afrikaanse mensen in ons land wonen en dat ik die verschillende kapsels soms
tegenkom en daardoor niet meer zo speciaal vind.
Maar daarna legde mijn tante me uit dat ik ook
naar de emoties van de mensen moest kijken en dat de kunst eigenlijk hierom
gaat. We zien zeer veel emoties in de foto’s, zoals verlegen, fier, droevig,
dreigend, onzeker,…
Toen we verder en dieper in al de foto’s keken
dan legde mijn tante me uit dat sommige culturen het niet zomaar toestaan om
een foto van hunzelf te laten nemen, omdat dan hun ziel mee met die foto ging
en dat ze hun ziel kwijt waren of voor andere redenen.
Al deze foto’s waren in Parijs genomen dus
normaal gezien hebben de mensen er daar niet echt problemen mee, maar toch dat
ze van Afrikaanse afkomst zijn of toch zo’n cultuur hebben kan wel voor
conflicten zorgen bij het willen maken van een foto van hun.
Achteraf was ik geraakt door al die emoties van
de mensen en het feit dat deze tentoonstelling me zo geraakt heeft bewijst dat
het echte kunst is. Ik voelde me meer aangetrokken aan andere culturen. Ook is
de naam van de tentoonstelling ‘Colored Only’. Dit wilt zeggen dat enkel
gekleurde mensen hier mogen komen, dit is vooral bedoelt om te shockeren.
Vroeger was er zeer veel racisme tussen verschillende rassen. Vooral de blanken
voelden zich supperieer en wouden niet bij de zogezegd lagere rassen zitten die
dan de ‘gekleurden’ waren. Dus dan waren er veel borden die de ‘gekleurden’
niet toe lieten.
Het thema van deze activiteit was duidelijk de
Afrikaanse cultuur, de kapsels en de emoties van de mensen op de foto’s hebben
me over een heleboel doen nadenken achteraf. Eerst en vooral over het verschil
tussen de Afrikaanse cultuur en de onze, maar ook hoe verschillende mensen zich
voelen in de maatschappij. Er waren mannen die hun kin omlaag hadden en
daardoor aanduidden dat ze neergeslagen zijn en zich niet goed voelen en dan
had je ook een vrouw die haar hoofd fier omhoog hield waardoor ze zeer fier en
zelfverzekerd overkwam. Sommige mensen lachten op de foto’s maar anderen waren
serieus, dit geeft ook een emotie weer op ons over hoe ze zich voelen. Volgens
mij probeerde Hélène Jayet ons een andere kant van de wereld te tonen en de
mensen hun persoonlijkheid weer te geven via een foto. Dit is zeer goed gelukt,
al de emoties die in zo één foto terug te vinden zijn verteld een heel verhaal
over het leven van die persoon, of geeft ons toch een idee.
Hélène Jayet maakt al foto’s van haar modellen
sinds 2009 in la rue du Château d’eau in Parijs. “Het is begonnen als een
passie en daarna is het een obsessie geworden.” Zegt Hélène. Ze is heel erg
aangetrokken door de ambiance in het 10de arrondissement in Parijs,
het is daar zeer druk en er zijn veel verkopers en kapers die mensen aan het
overtuigen om bij hun te komen. Het is de Afrika van Parijs en daar heeft Hélène
zin om over te praten en om dit te delen met de andere mensen.
Eerst werkte ze in de straat en ging ze op zoek
naar de raarste kapsels die ze kon vinden, maar wanneer dit te moeilijk bleek
te zijn heeft ze zich geinstalleerd in een studio bij een vriend.
De moeilijkste opdracht in haar werk is om de
modellen te overtuigen. Maar dat vind ze helemaal niet erg want ze ziet dat als
een uitdaging en daardoor is ze extra gemotiveerd. Ze gaat soms ook naar de
buurt om gewoon iets te eten en contact te houden met de mensen daar zonder foto’s
te maken.
Ze heeft de tittel ‘Colored Only’ gekozen omdat
het herinneringen opbrengt die niet gemakkelijk geweest zijn voor haar. Maar ze
wil door deze afbeeldingen de betekenis van deze tittel veranderen in iets positief.
Hélène wil het hier zeker niet bij laten, ze
wil graag een boek daarover maken maar daarvoor zou ze naar verschillende
hoofdsteden moeten gaan om daar de speciale looks te kunnen fotograferen van de
mensen.
Mijn besluit ui deze activiteit is dat ik ze zeer leerzaam vond. Ik heb
geleerd om fotografie te analyseren en ik weet nu hoe ik naar fotografie moet
kijken. Ik heb enorm veel genoten om dit te ontdekken en voor de eerste keer te
doen bij deze tentoonstelling.
Ik heb bij elk werk zeker 5 minuten staan
kijken en over de emoties die de persoon uitdrukt en de bizzare haarkapsels
gepraat met mijn tante, soms passeerden we wel 3 keer langs één werk omdat er
zoveel te zien was en we elke keer weer nieuwe dingen ontdekten.
Als je oppervlakkig en ongeïntresseerd naar de
tentoonstelling gaat kijken dan zijn de foto’s zeer gewoon en niet echt
speciaal. Maar als je er de tijd in steekt en echt wilt ontdekken wat die foto
uitdrukt en wat die wil zeggen dan is het wel een zeer bijzondere ervaring en
zeer leerzaam.
Het is kunst om de foto’s te maken met de
emoties die jij wil overbrengen en ook om de juiste modellen te vinden. Dat is
hier zeer goed gelukt, er is alles bij voor zowel jong als oud. Er zijn oude
mensen op de foto’s maar ook jonge mensen en ook volwassenen. De
tentoonstelling is een vermaak om naar de foto’s te kijken en erover te praten
met iemand of er zelf over na te denken en er dieper op in te gaan.
Ik werd aangenaam verast door deze
tentoonstelling, hoe alles daar zo rustig was in de galerij waardoor ik zonder
stress zoveel tijd kon nemen als ik wilde om naar elke foto te kijken. De
werken zelf waren zeer gedetailleerd, het was tof om naar al de details te kijken
en de verborgen dingen te zoeken in de gezichten. De uitdrukkingen van de
mensen waren zeer fascinerend, ik kon me inleven hoe die persoon zich voelde op
dat moment en hoe ze leefde.
Ik ben nu veel meer aangetrokken om als ik een
werk zie echt naar de betekenis van dat werkt te zoeken en ook om de emoties en
gevoelens van de persoon te gaan onderzoeken en erover nadenken.
Ik geef de kunstactiviteit een dikke 9. Omdat
ik er heel veel van geleerd heb, ik heb er ook van genoten en ik vind het tof
dat Hélène Jayet de tijd heeft genomen en de motivatie had om deze
tentoonstelling te maken en al die moeite te doen zodat andere mensen deze verschillende
cultuur beter kunnen leren kennen. Ik heb geen 10 gegeven omdat er volgens mij
geen volledig volmaaktheid bestaat in kunst.
Het feit dat we werden opgelegd om naar een
tentoonstelling of een kunstactiviteit te gaan voor het vak esthetica vind ik
zeer tof. Ik heb hierdoor nieuwe dingen ontdekt waarvoor ik anders nooit de
tijd zou genomen hebben, ik heb genoten van deze ervaring en kijk uit naar de
volgende opdrachten!
Ik heb rond deze tentoonstelling zelf ook nog een creatieve opdracht gemaakt deze is mijn eigen collectie
van kapsels van mijn vrienden, mijzelf en familie. Het noemt in dit geval
‘White Only’ omdat er enkel foto’s zijn van blanken en niet van ‘gekleurden’.
De foto’s zijn wel allemaal niet zo scherp omdat mijn fototoestel niet zo goed
is.
White
Only
Geen opmerkingen:
Een reactie posten